استدلال های خلاص شدن از از کاشی

این ویژگی واقعگرایانهٔ او در آثار برخی از نقاشان عصر ناصری بیشتر نمود یافت. او مانند عمویش که شاید الگویش نیز بوده، دربار را به قصد سفر به ایتالیا و یادگیری شیوهٔ نقاشیِ استادان رنسانسی، ترک کرد و همانند صنیعالملک، شیوهٔ شخصی خود را در جهت رئالیسمِ اجتماعی دنبال نمود. ملک کیومرث برای این که حکومت سادات در همسایگی خود را ضعیف نگهدارد، تا سالها در اختلافات داخلی آنان جانب جبههای را میگرفت و به درگیریهایشان دامن میزد تا خیال حمله به قلمرو او را نکنند. این ویژگی در اثر چهرهنگاریِ حاجی میرزا آقاسی بهخوبی به چشم میآید. سانی دئول با نام اصلی آجی سینگ دئول دز ۱۹ اکتبر ۱۹۵۶ در خانوادهای سیک در شهر لودهیانا در ایالت پنجاب کشور هند چشم به جهان گشود. استان کرمانشاه از دیرباز یکی از مراکز بااهمیت رشد هنر موسیقی بوده و در موسیقی کردی و ایرانی جایگاه تأثیرگذاری داشته و چهرههای نامداری از این استان در هنر موسیقی ظهور کردهاند. اما برخلاف پیکرهای خشک و چوبین و چهرههای یکسانِ نقاشیِ عبدالله خان، پیکرهای این نقاشیها کاملاً شخصی و هر کدام متفاوت از دیگری نقاشی شدهاند.

سپس مخلوط آماده شده را در قالبهای مستطیلی میریختند و در آفتاب، خشک میکردند. نرخ مشارکت اقتصادی در استان کرمانشاه در زمستان ۱۴۰۱ برابر با ۳۹/۷ درصد بوده است. درهمآمیختن طنز و کنایه، کاریکاتور و لطافتی از نگارگری ایرانی در آثارش، گواهی بر هنرِ مدرنِ ایرانیشده و پیام اجتماعیِ آن است. کوشش او این بود که میان سنتهای نقاشی اروپایی و ایرانی پیوند برقرار کند. این موضوع از آن جهت اهمیت دارد که پس از درگذشتش، در هیچ روزنامه و نوشتهای، یادی از او نشد و این گمان را پیش میآورد که او مغضوبِ شاه یا اطرافیان مانند اعتضادالسلطنه قرار گرفته باشد. از شمارهٔ ۵۹۳ نام روزنامه مطابق با همان خبر پیشین، به روزنامهٔ دولتی تغییر یافت، اما ترتیب شمارهها همچنان باقی ماند و شیر و خورشیدِ این شماره نیز بهدستِ صنیعالملک نقاشی شد، اما در شیر و خورشیدهای شمارههای ۵۹۴ تا ۵۹۹ اثری از قلمِ صنیعالملک نبود. با شروع ساخت این بنا دورهٔ رازی در معماری ایران به پایان رسیده و این بنا نقطهٔ عطف و شروع معماری آذری میباشد که تلفیق آجر و کاشی و استفاده از کاشی در تزیین بناهای تاریخی در ایران از مشخصههای این دورهاست. بسیاری از شاگردان، نقاشان معاصر و نیز نقاشان دورههای پسین نیز چهرهنگاری کردند، اما کمتر نقاشی توانست در چهرهنگاری روانشناسانه - مانند نقاشی «طبیب و بیمار» - در سطح او ظاهر شود.

او مدتی در ارتش انگلستان در کشور هند خدمت میکرد. برنده بازی کسی بود که بیشترین ضربه را به تیله حریف وارد میکرد و با تفاضل تعداد زدهها و خوردهها از حریف تیله جایزه میگرفت. راج کاپور و سونیل دات و دو آناند و آشوک کومار و سانجیو کومار و آنیل کاپور و رانبیر کاپور با ۲ کاشی قیمت جایزه هستند. مأموریتهای بزرگ ابوالحسن بهعنوان نقاشباشی دربار، دو سفارش بود: نخست نقاشی مراسم سلام نوروزی ناصرالدینشاه و دوم، تصویرسازی کتاب هزار و یک شب. حاج میرزا خلیل رفیع را اولین شهردار رشت میدانند که البته در دو مقطع این سمت را به دست آورده است. ظرافت و دقت طراحیاش، پیونددهندهٔ آثارش با نقاشی ایرانی است. با آنکه از هنر گرافیک اروپایی اثرپذیرفته بود، اما برای ترسیم جهانی ایرانی با اصول و ارزشهای ویژهٔ خود اهتمام داشت. اما شمارهٔ ۵۹۲ مجدداً با نام دولت علّیهٔ ایران و سرلوحِ شیر و خورشیدی مانند سرلوحهای پیشین و نیز پس از ماهها نگارهای از عزیزخان مکری به قلم صنیعالملک چاپ شد. ظاهراً توجه و اصالت دادن او به موضوع سبب شد تا چندان به رعایت اصول پرسپکتیو پایبند نباشد. او بسیار کوشش کرد تا از حمایتِ دربار و بزرگان تا زمان اوایلِ حکومتِ پهلوی، مستقل و دور بماند.

مجموع ذخیره قطعی و احتمالی استان، معادل ۳/۴ میلیارد تن است که سهم گروههای معدنی از آن به صورت مصالح ساختمانی ۸۴/۵ درصد (برابر ۲/۸میلیارد تن)، مواد فلزی ۰/۹ درصد (برابر ۳۰ میلیون تن)، سنگهای تزئینی و نما ۱۱/۹درصد (برابر ۴۰۳میلیون تن) و مواد غیرفلزی ۲/۶درصد (برابر ۸۹ میلیون تن) است. شمارهٔ ۵۹۶ تصویری دارد که احتمالاً متعلق به صنیعالملک است و در شمارهٔ ۵۹۹ روزنامهٔ دولتی بهتاریخ ۲۲ شوال ۱۲۸۳ ه.ق، تصویری از شاهزاده کیومرث میرزا چاپ شد که آخرین اثر چاپشده از صنیعالملک در این روزنامه است. ذکاء ادامه میدهد گزارشهای گوناگونی دربارهٔ تاریخ درگذشت وی نقل شدهاست، اما با توجه به شواهد، وی در فاصلهٔ اواخر شوال تا اوایل ذیقعدهٔ ۱۲۸۳ ه.ق و در حدود پنجاه و چهار سالگی درگذشتهاست. تنها یادی که از او شد، دربارهٔ تاریخ درگذشتش است که فرهاد میرزا در مادهتاریخی آن را ثبت کردهاست. کتیبه و شباک کاشی، تنها تزیینات باقیمانده در ایوان ورودی است. ایوان شمالی صحن که متصل به مسجد گوهرشاد است، متقارن با ایوان جنوبی است.